Audrey Hepburn

بیوگرافی

آدری هپبورن (متولد آدری کاتلین راستون؛ ۴ مه ۱۹۲۹ – ۲۰ ژانویه ۱۹۹۳) بازیگر و انسان‌دوست بریتانیایی بود. او به عنوان یک نماد سینما و مد شناخته می‌شد و توسط مؤسسه فیلم آمریکا به عنوان سومین اسطوره زن بزرگ سینما از سینمای کلاسیک هالیوود رتبه‌بندی شد و به تالار مشاهیر...

آدری هپبورن (متولد آدری کاتلین راستون؛ ۴ مه ۱۹۲۹ – ۲۰ ژانویه ۱۹۹۳) بازیگر و انسان‌دوست بریتانیایی بود. او به عنوان یک نماد سینما و مد شناخته می‌شد و توسط مؤسسه فیلم آمریکا به عنوان سومین اسطوره زن بزرگ سینما از سینمای کلاسیک هالیوود رتبه‌بندی شد و به تالار مشاهیر فهرست بهترین‌های بین‌المللی مد وارد شد. او در ایسلز، بروکسل، در یک خانواده اشرافی به دنیا آمد و بخشی از دوران کودکی‌اش را در بلژیک، انگلستان و هلند گذراند. او از سال ۱۹۴۵ با سونیا گسکل در آمستردام باله را یاد گرفت و از ۱۹۴۸ با ماری رامبر در لندن درس خواند. او به عنوان یک دختر کُر در تولیدات تئاتر موزیکال وست اند به اجرا پرداخت و سپس در چند فیلم نقش‌های کوچکی ایفا کرد. او با کمدی رمانتیک «تعطیلات رومی» (۱۹۵۳) به ستاره تبدیل شد که در کنار گرگوری پک بازی کرد و برای این فیلم، اولین بازیگری بود که موفق به دریافت اسکار، جایزه گلدن گلوب و جایزه بافتا برای یک اجرا شد. در همان سال، او همچنین جایزه تونی بهترین بازیگر زن در یک نمایش را برای بازی‌اش در «آندین» به دست آورد. او در چندین فیلم موفق دیگر نیز بازی کرد، از جمله «سابرینا» (۱۹۵۴)، که در آن همفری بوگارت و ویلیام هولدن برای جلب محبتش رقابت می‌کنند؛ «چهره‌ی خنده‌دار» (۱۹۵۷)، یک موزیکال که در آن بخش‌های خود را خواند؛ درام «داستان راهبه» (۱۹۵۹)؛ کمدی رمانتیک «صبحانه در تیفانی» (۱۹۶۱)؛ تریلر-رمانتیک «شعله» (۱۹۶۳) در کنار کری گرانت؛ و موزیکال «بانوی من» (۱۹۶۴). در سال ۱۹۶۷، او در تریلر «صبر کن تا تاریک شود» بازی کرد و نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بافتا شد. پس از آن، او تنها گهگاه در فیلم‌ها ظاهر شد که یکی از آن‌ها «رابین و ماریان» (۱۹۷۶) با شان کانری بود. آخرین اجراهای ثبت‌شده‌اش در سریال مستند تلویزیونی «باغ‌های جهان با آدری هپبورن» در سال ۱۹۹۰ بود که برای آن جایزه امی پرایم‌تایم برای دستاورد فردی برجسته – برنامه‌سازی اطلاعاتی را دریافت کرد. هپبورن سه جایزه بافتا برای بهترین بازیگر بریتانیایی در نقش اول را کسب کرد. به پاس قدردانی از کارنامه سینمایی‌اش، او جایزه دستاورد زندگی بافتا، جایزه گلدن گلوب سیسیل بی. دمیل، جایزه دستاورد زندگی انجمن بازیگران سینما و جایزه ویژه تونی را دریافت کرد. او یکی از تنها هفده نفری است که موفق به دریافت جوایز اسکار، امی، گرمی و تونی شده است. در اواخر عمر، هپبورن بیشتر وقت خود را به یونسف اختصاص داد که از سال ۱۹۵۴ به آن کمک کرده بود. بین سال‌های ۱۹۸۸ و ۱۹۹۲، او در برخی از فقیرترین جوامع آفریقا، آمریکای جنوبی و آسیا کار کرد. در دسامبر ۱۹۹۲، او نشان آزادی رئیس‌جمهور ایالات متحده را به پاس قدردانی از کارش به عنوان سفیر حسن نیت یونسف دریافت کرد. یک ماه بعد، او در سن ۶۳ سالگی به علت سرطان آپاندیس در خانه‌اش در تولوچناز، واد، سوئیس درگذشت.